Ei julesoge

Det var overmåte fint å kome heim til juleferie. Etter veker med eksamensstress og julegåvehandling, er det lite meir ein kan ønskja seg enn å synka ned i ein mjuke sofa, og sjå nevøer og nieser utforske huset. Eg trur me undervurderer evnene til små born. Tenk kor slitsamt det skulle vore dersom me måtte krype opp i sofaer som var 1,5 meter høge, eller drukke melk av glas store som blomsterpotter. Når det gjeld språket, lærer småborna fort nye ord, ofte ved å bruke nye ord som ein høyrer frå erfarne snakkarar, utan heilt å vite kva det skal bety. Ikkje ulikt oppgåveskrivande studentar.

Trass i at ein ikkje skal gjere noko bestemt i julens høytidsdager, er det med ei viss kjensle av misnøgde at ein begynner å vakne til liv og etter kvart stå opp ut på ettermiddagen. Nieser og nevøer har i mellomtida funne det for godt å ta seg ein middagskvil, og det er stille og fredelig i huset når ein loffer inn i stova, mens ein førebur seg psykisk til kommentarar av typen: ”Neimen, er du oppe alt nå?”, ofte fremført med et umiskjennelig flir. Eit par røynsler i ferien har dog gjeve meg litt betre sjølvbilde på akkurat dette området. Synet av dorske fluger som sit i dør- og vindaugskarmar, og knapt er interesserte i at de er i ferd med å bli kasta ut der kvikksølvet kryp under vatnet sitt frysepunkt, eller tilintetgjort av en drapsmaskin av en skosåle, og det interessante faktum at ei bjørnemor føder omtrent halveis i vintersøvnen, men likevel fortsetter luren til utpå våren før ho helser på sine nye etterkommarar, har fått meg til å innsjå at eg relativt til desse er som ein morgonfugl å rekne.

Jula som høgtid er ei fin tid. Lesing av Skarsaune si bok om Inkarnasjonen har faktisk vore nokså oppbyggjeleg, trass i at ho var noe innfløkt til tider. Kor stort det er at Gud blei menneske! Eg vil forøvrig oppmode folk til å lese sangen i margen til høgre. Eventuelle fjellhaugstudentar som ikkje har høyrt Kjebekk synge denne, bør og om mogleg snarleg søkje å få den framført av han. Det er ei mektig oppleving ein seint gløymer.

Her i Bjærum skulekrins er det ein lang tradisjon for å skyte jula inn på julaften, ei stund etter at pinnekjøtet har funne seg godt til rette i magen. I år var me på denne sida av myra først ute med å smelle nokre hagleskot og eit par nødrakettar, som etter kort tid vart respondert med nyårsrakettar og sporlys over stjernehimmelen frå andre kantar. Med øyresus og lukta av kruttrøyk i nasen kunne ein så gå inn igjen i stova, og fortsette å pakke opp gåver. Slikt blir ein aldri lei av.

Det blei ikkje kvit jul i Krossen i år.